Υ­πο­τα­γή ή αν­τί­στα­ση;

Του Γρη­γό­ρη Γ. Κα­λύ­βα

Το υ­πε­ρε­θνι­κό κε­φά­λαι­ο και η πλα­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του πα­ρά­με­τρος (βλέ­πε «δόγ­μα του σοκ»-ο κα­πι­τα­λι­σμός της κα­τα­στρο­φής N­A­O­MI K­L­E­IN), έ­χουν κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά δι­α­μορ­φώ­σει το πλαί­σιο ό­που μέ­σω του ο­δο­στρω­τή­ρα της σα­λα­μο­ποί­η­σης κά­θε «ε­θνι­κής ον­τό­τη­τας», κά­θε συ­νε­κτι­κού πο­λι­τι­κού, πο­λι­τι­σμι­κού και πνευ­μα­τι­κού ι­στού, κά­θε συλ­λο­γι­κής ι­στο­ρι­κής μνή­μης και συ­νεί­δη­σης, κά­θε θρη­σκευ­τι­κού δόγ­μα­τος, στοι­χεί­α που συ­να­πο­τε­λούν τον ι­στο­ρι­κό μυ­ϊ­κό σκε­λε­τό και πνευ­μα­τι­κό νευ­ρι­κό σύ­στη­μα των λα­ών, θα πέ­σουν σύ­νο­ρα, πο­λι­τι­σμοί κοι­νω­νί­ες για να δο­μη­θεί ο νέ­ος πο­λί­της (ο πο­λί­της της τε­χνο­κρα­τί­ας, του ευ­δαι­μο­νι­σμού, του κα­τα­να­λω­τι­σμού) του κό­σμου.

Ό­μως, πα­ρά τα σχέ­δια και τις στρα­τη­γι­κές που έ­χουν εκ­πο­νη­θεί α­πό τους μη­χα­νι­σμούς της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης για την αλ­λοί­ω­ση της ε­θνι­κής και πο­λι­τι­σμι­κής ταυ­τό­τη­τας, η δι­α­δι­κα­σί­α συ­ναν­τά εμ­πό­δια παν­τού.

Κυ­ρί­ως για την Ελ­λά­δα, δύ­ο εί­ναι τα βα­σι­κά εμ­πό­δια στο πέ­ρα­σμα του ο­δο­στρω­τή­ρα της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης: η ι­σχυ­ρή ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση που σφυ­ρη­λα­τεί­ται με την Ορ­θο­δο­ξί­α και η ζώ­σα πα­ρά­δο­ση.

 Για το δεύ­τε­ρο μάλ­λον φαί­νε­ται να κα­τα­φέρ­νουν να πα­ρου­σιά­σουν την ε­πι­μο­νή στα στοι­χεί­α ε­κεί­να που συν­θέ­τουν την πο­λι­τι­σμι­κή μας ταυ­τό­τη­τα (γλώσ­σα, Θρη­σκεί­α, πα­ρά­δο­ση) ως συν­τη­ρη­τι­σμό και α­να­χρο­νι­σμό και α­πε­ναν­τί­ας πρό­ο­δο ό­τι α­πο­μα­κρύ­νει α­πό αυ­τά .

Το δι­α­δί­κτυ­ο, ο ευ­τε­λι­σμός των θέ­σμι­ων του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, των α­ξι­ών του Ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού, το νό­η­μα ζω­ής, που πια κυ­ρι­αρ­χεί­ται α­πό την τε­χνο­κρα­τί­α και τον ευ­δαι­μο­νι­σμό, δυ­στυ­χώς βο­η­θούν τους μη­χα­νι­σμούς των παγ­κο­σμι­ο­τών να υ­λο­ποι­ή­σουν τα σχέ­διά τους για τον κό­σμο.

Έ­τσι α­πό το δί­πο­λο Ορ­θο­δο­ξί­α - πα­ρά­δο­ση μέ­νει, α­κό­μα του­λά­χι­στον, α­κλό­νη­τος μό­νο ο πρώ­τος πό­λος κα­θώς τα μο­να­στή­ρια και κυ­ρί­ως τα δύ­ο μο­να­στι­κά κέν­τρα (Ά­γιον Ό­ρος – Με­τέ­ω­ρα), συ­νε­χί­ζουν ό­χι μό­νο να μην υ­πο­τάσ­σον­ται, αλ­λά ου­σι­α­στι­κά να έ­χουν με­τα­τρα­πεί σε πνευ­μα­τι­κούς φά­ρους που κα­θο­δη­γούν την κα­θη­μαγ­μέ­νη ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α στο να δι­α­τη­ρή­σει ζων­τα­νές και α­ναλ­λοί­ω­τες τις α­ξί­ες του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού και την πο­λι­τι­στι­κή και πο­λι­τι­σμι­κή του ταυ­το­προ­σω­πί­α.

Πα­ρά τις δυ­σκο­λί­ες των παγ­κο­σμι­ο­τών να κα­θυ­πο­τά­ξουν την δύ­να­μη της Ορ­θο­δο­ξί­ας, ε­πι­μέ­νουν δου­λεύ­ον­τας με­θο­δι­κά και ύ­που­λα για την εκ των έ­σω ά­λω­σή της μέ­σω του δή­θεν «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» της ή μέ­σα α­πό τη θε­σμο­ποι­η­μέ­νη εκ­κο­σμί­κευ­σή της.

Η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α δέ­χε­ται σή­με­ρα έ­να συν­δυα­σμό ε­πι­θέ­σε­ων: Ε­σω­τε­ρι­κή υ­πο­νό­μευ­ση, ε­ξω­τε­ρι­κά κτυ­πή­μα­τα α­πό το νε­ο­τα­ξι­κό κρά­τος και τις ποι­κί­λες ε­λίτ της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης.

Μέ­σα σε αυ­τήν την πο­λύ­πλευ­ρή και σύν­θε­τη σύγ­χυ­ση που βι­ώ­νουν λα­οί, έ­θνοι και πο­λι­τι­σμοί, μα­ζί μ΄ αυ­τούς και η Ελ­λά­δα βέ­βαι­α , κά­ποι­οι εγ­χώ­ριοι δι­α­νο­η­τές(­;) αν­τί να κα­θο­δη­γή­σουν τον λα­ό μας ώ­στε να τον προ­φυ­λά­ξουν α­πό τον σπα­στή­ρα της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, προ­βά­λουν την γνω­στή ρή­ση του Σω­κρά­τη («Δεν εί­μαι Α­θη­ναί­ος, ού­τε Έλ­λη­νας πο­λί­της, αλ­λά πο­λί­της του κό­σμου»­), ώ­στε να ε­δραι­ώ­σουν την ά­πο­ψή τους ό­τι πια σε έ­ναν πλα­νή­τη που γί­νε­ται έ­να χω­ρί­ο δεν μπο­ρεί να εί­σαι ε­θνι­κός πο­λί­της αλ­λά πο­λί­της του κό­σμου.

Ω, ποί­α πλά­νη αν ό­χι η­θε­λη­μέ­νη έν­τα­ξη στο σύ­στη­μα των παγ­κο­σμι­ο­τών!­!!

Οι «πνευ­μα­τι­κοί» αυ­τοί τα­γοί ξε­χνούν ό­λα τα άλ­λα και μέ­νουν στην γνω­στή μνη­μει­ώ­δη φρά­ση του Μέ­γι­στου των αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων φι­λο­σό­φων Σω­κρά­τη.

«…Μη­τρός τε και πα­τρὸς και των άλ­λων προ­γό­νων α­πάν­των τι­μι­ώ­τε­ρόν ε­στιν η Πα­τρὶς και σε­μνό­τε­ρον και α­γι­ώ­τε­ρον και εν μεί­ζο­νι μοί­ρα και πα­ρα θε­οίς και παρ᾿ αν­θρώ­ποις τοις νουν έ­χου­σι.­.­», εί­πε ο Σω­κρά­της δί­νον­τας την α­πάν­τη­ση στους ση­με­ρι­νούς ξε­που­λη­μέ­νους στο σύ­στη­μα της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης ψευ­το­δι­α­νο­η­τές .

Αλ­λά ας εμ­βα­θύ­νου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο στην έν­νοι­α «πο­λί­της του Κό­σμου»: Υ­πάρ­χει η εν­τύ­πω­ση ό­τι η έν­νοι­α του «πο­λί­τη του κό­σμου» εί­ναι πα­ρά­γω­γη της σύγ­χρο­νης ε­πο­χής και α­πο­τέ­λε­σμα ποι­κί­λων οι­κο­νο­μι­κών κα­τά βά­ση δι­ερ­γα­σι­ών που ο­δή­γη­σαν στην έ­κρη­ξη του φαι­νο­μέ­νου της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης. Και πράγ­μα­τι προ πολ­λών αι­ώ­νων ο φι­λό­σο­φος Σω­κρά­της ε­πι­ση­μαί­νει ό­τι «δεν εί­ναι Α­θη­ναί­ος ού­τε Έλ­λη­νας πο­λί­της, αλ­λά πο­λί­της του κό­σμου» («Πε­ρί Φυ­γής»).

Ό­μως ο Σω­κρά­της και οι άλ­λοι αρ­χαί­ου έλ­λη­νες φι­λό­σο­φοι ό­ταν έ­λε­γαν αυ­τά μι­λού­σαν για τον Ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό που για τον τό­τε κό­σμο α­πο­τε­λού­σε την πλέ­ον τε­λει­ο­ποι­η­μέ­νη στο­χα­στι­κή προ­σέγ­γι­ση για το έλ­λο­γο ον, την κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση, την πο­λι­τι­κή, την δη­μο­κρα­τί­α, τους θε­σμούς. Σα­φέ­στα­τα δεν προ­έ­βλε­παν την παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση στην ση­με­ρι­νή της έκ­φρα­ση, ού­τε στον ε­θνι­κό α­πο­χρω­μα­τι­σμό πί­στευ­αν.

Α­πε­ναν­τί­ας μά­λι­στα το αν­τί­θε­το δι­α­κή­ρυσ­σαν!­!!

Συ­νε­πώς, ας μην πα­ρερ­μη­νεύ­ου­με τους αρ­χαί­ους Έλ­λη­νες φι­λο­σό­φους κα­τά το δο­κούν και κυ­ρί­ως κα­τά πως συμ­φέ­ρει ό­λους ε­κεί­νους που με­τέ­χουν στο σύ­στη­μα της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης .

Αλ­λά ας α­φή­σου­με την αρ­χαι­ο­ελ­λη­νι­κή γραμ­μα­τεί­α και ας έρ­θου­με στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση που βι­ώ­νει ο κό­σμος .

Αν η βι­ο­μη­χα­νι­κή ε­πα­νά­στα­ση με τη με­τα­βο­λή στα μέ­σα πα­ρα­γω­γής συ­νέ­βα­λε στη δι­α­μόρ­φω­ση του ε­θνι­κού κρά­τους και της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας, η τε­χνο­λο­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση - υ­πό την έν­νοι­α α­φε­νός των τα­χύ­τα­των ε­ξε­λί­ξε­ων των νέ­ων τε­χνο­λο­γι­ών πλη­ρο­φο­ρί­ας και ε­πι­κοι­νω­νι­ών και α­φε­τέ­ρου της δι­ε­θνο­ποί­η­σης των πο­λυ­ε­θνι­κών ε­ται­ρει­ών με το με­τα­σχη­μα­τι­σμό των ε­πεν­δυ­τι­κών πο­λι­τι­κών, των δι­α­δι­κα­σι­ών πώ­λη­σης, του σχε­δια­σμού και της πα­ρα­γω­γή­ς - ο­δή­γη­σαν στην οι­κο­νο­μι­κή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση η ο­ποί­α ό­μως α­να­πό­τρε­πτα έ­χει, πέ­ρα α­πό οι­κο­νο­μι­κo­κοι­νω­νι­κά, κυ­ρί­ως πο­λι­τι­σμι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κα­θώς οι λα­οί , τα έ­θνη , οι πο­λι­τι­σμοί μπο­ρούν να κι­νη­θούν ό­πως το κε­φά­λαι­ο, υ­πε­ρε­θνι­κά , πά­νω α­πό ε­θνι­κές , πο­λι­τι­σμι­κές και πο­λι­τι­στι­κές α­πο­χρώ­σεις .

Ο νέ­ος κό­σμος οι­κο­δο­μεί­ται πλέ­ον α­πό τις αρ­χές μιας κοι­νής α­γο­ράς που λει­τουρ­γεί με ο­ρί­ζον­τα τη με­γι­στο­ποί­η­ση του κέρ­δους που ε­πι­τυγ­χά­νε­ται με τη δι­ευ­κό­λυν­ση των δυ­νά­με­ων της α­γο­ράς α­πό τα κρά­τη. Αυ­τός ο προσ­δι­ο­ρι­σμός θέ­τει αυ­το­μά­τως την έν­νοι­α της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης σε αν­τι­πα­ρά­θε­ση με την έν­νοι­α του ε­θνι­κού κρά­τους, κα­θώς το ε­θνι­κό κρά­τος παύ­ει να εί­ναι ο δι­α­χει­ρι­στής της οι­κο­νο­μί­ας του και με­τα­τρέ­πε­ται σε γρα­νά­ζι και ου­ρα­γό των δι­α­δι­κα­σι­ών της ε­τε­ρο­κα­θο­ρι­ζό­με­νης παγ­κό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας.

Έ­τσι ε­νώ η έν­νοι­α της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης αν­τι­με­τω­πί­στη­κε αρ­χι­κά ως αι­σι­ό­δο­ξη προ­ο­πτι­κή δι­α­μόρ­φω­σης μιας «ε­νια­ίας πλα­νη­τι­κής κοι­νω­νί­ας» δί­χως σύ­νο­ρα, αν­τα­γω­νι­σμούς και πο­λε­μι­κές αν­τι­πα­ρα­θέ­σεις, εν­τού­τοις εγ­κυ­μο­νεί κιν­δύ­νους με­τα­ξύ των ο­ποί­ων και τον κίν­δυ­νο της ε­ξα­σθέ­νι­σης ή υ­πο­νό­μευ­σης της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας των λα­ών, ως τρό­που δι­α­τή­ρη­σης της αυ­το­δυ­να­μί­ας τους και ως μο­χλού μα­ζι­κής ε­νερ­γο­ποί­η­σης κά­θε φο­ρά που η ε­λευ­θε­ρί­α τους κιν­δυ­νεύ­ει.

Τού­των δο­θέν­των συ­νά­γε­ται το συμ­πέ­ρα­σμα ό­τι η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση ε­ξα­ναγ­κά­ζει στον προσ­δι­ο­ρι­σμό πολ­λών αρ­χών και α­ξι­ών α­να­φο­ρι­κά με την αν­θρώ­πι­νη ύ­παρ­ξη, την ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση , την κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση, ώ­στε να έ­χει βά­ση ο φό­βος που εκ­φρά­ζε­ται ό­τι το ε­θνι­κό κρά­τος στα­δια­κά με­τα­τρέ­πε­ται σε δο­μι­κό υ­λι­κό της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης με μό­νο προ­ο­ρι­σμό του να την υ­πη­ρε­τεί τυ­φλά προς ό­φε­λος φυ­σι­κά του συσ­σω­ρευ­μέ­νου σε λί­γους κε­φα­λαί­ου .

Στο πλαί­σιο των ε­ξε­λί­ξε­ων της δι­α­δι­κα­σί­ας αυ­τής δη­μι­ουρ­γούν­ται δύ­ο τά­σεις ως προς την προ­σέγ­γι­ση και την ερ­μη­νεί­α των συ­νε­πει­ών της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης ό­σον α­φο­ρά την έν­νοι­α του πο­λί­τη και της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας .

Η αι­σι­ό­δο­ξη ο­πτι­κή λέ­ει ό­τι η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση του πο­λί­τη ση­μαί­νει συ­νει­δη­το­ποί­η­ση της παγ­κό­σμιας ε­νό­τη­τας που με την έν­νοι­α αυ­τή δεν έ­χει δι­α­βρω­τι­κή ε­πί­δρα­ση πά­νω στις ι­δι­αι­τε­ρό­τη­τες του ε­θνι­κού πο­λί­τη αλ­λά α­πλώς δι­ευ­ρύ­νει τους ο­ρί­ζον­τές του.

Ε­μείς υ­πο­στη­ρί­ζου­με ω­στό­σο ό­τι αυ­τή η αν­τί­λη­ψη μάλ­λον συν­δέ­ε­ται με τους ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κούς, κοι­νω­νι­κούς, γε­ω­πο­λι­τι­κούς και γε­ω­στρα­τη­γι­κούς στό­χους των παγ­κο­σμι­ο­τών.

Η α­παι­σι­ό­δο­ξη λέ­ει ό­τι η δι­α­δι­κα­σί­α της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης ε­ξε­λίσ­σε­ται σε αιχ­μα­λω­σί­α της ε­λεύ­θε­ρης συ­νεί­δη­σης του α­τό­μου, των α­το­μι­κών και συλ­λο­γι­κών ε­λευ­θε­ρι­ών, σε πλή­ρη ε­ξάρ­τη­ση μέ­σα α­πό τον έ­λεγ­χο του συ­στή­μα­τος πα­ρα­γω­γής, εμ­πο­ρί­ας και δι­α­τρο­φής (βλέ­πε με­ταλ­λαγ­μέ­να προ­ϊ­όν­τα), σε ε­θνι­κό και πο­λι­τι­στι­κό και πο­λι­τι­σμι­κό α­πο­χρω­μα­τι­σμό.

Για να κα­τα­νο­ή­σει κα­νέ­νας τον πυ­ρή­να της στρα­τη­γι­κής σύλ­λη­ψης και των μύ­χι­ων πό­θων και στό­χων της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης θα πρέ­πει να με­λε­τή­σει το α­πο­κα­λυ­πτι­κό­τα­το βι­βλί­ο «ΤΟ ΔΟΓ­ΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ».

Θα πρέ­πει να ε­πι­ση­μά­νου­με ε­δώ τον κρί­σι­μο και κα­θο­ρι­στι­κό ρό­λο της τε­χνο­λο­γί­ας και τον τρό­πο με τον ο­ποί­ο γί­νε­ται η δι­α­χεί­ρι­ση των μέ­σων μα­ζι­κής ε­πι­κοι­νω­νί­ας στην δι­α­μόρ­φω­ση μα­ζι­κής κουλ­τού­ρας (πο­λί­της του κό­σμου) που ε­ξα­πλώ­νε­ται τα­χύ­τα­τα παγ­κο­σμί­ως, τεί­νον­τας να υ­πο­σκε­λί­σει τις ε­θνι­κές κουλ­τού­ρες και κα­τά συ­νέ­πεια την ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα ή στην δη­μι­ουρ­γί­α «υ­βρι­δι­κής» κουλ­τού­ρας α­πό την α­νά­μει­ξη πολ­λών ε­τε­ρό­κλη­των ε­θνι­κών στοι­χεί­ων, αλ­λοι­ώ­νον­τας το κα­θα­ρό­αι­μο προ­φίλ των ε­θνι­κών λα­ών.

Και ρω­τά­με: αν εί­ναι τό­σο α­θώ­α και κα­λά ό­λα, τό­τε ποι­ος ο λό­γος τό­σης ρη­το­ρι­κής πε­ρί α­πει­λού­με­νης α­πό την παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας; Για­τί κά­ποι­οι θε­ω­ρούν πως, αν το ρη­τό «η ι­σχύς εν τη ε­νώ­σει», α­πο­τέ­λε­σε την α­πο­τύ­πω­ση της έν­νοι­ας του έ­θνους κρά­τους, το αν­τίρ­ρο­πο ρη­τό «Δι­έ­λυ­ε και βα­σί­λευ­ε» εί­ναι αυ­τό που α­πο­τυ­πώ­νει και κυ­ρί­ως α­πο­κα­λύ­πτει τους μη­χα­νι­σμούς της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης;

Η α­λή­θεια εί­ναι πως μό­νο α­θώ­α και κα­λά δεν εί­ναι ό­λα στο πλαί­σιο της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης. Κι’ αυ­τό για­τί το έν­το­νο οι­κο­νο­μι­κό προ­φίλ της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης και οι τρέ­χου­σες οι­κο­νο­μι­κές ε­ξε­λί­ξεις, συν­τεί­νουν προς το φαι­νό­με­νο του α­το­μι­κι­σμού και την «ι­δι­ω­τι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­πε­ρι­φο­ράς» (βλέ­πε α­πό­ψεις L­e­c­h­n­er ), δη­λα­δή στην α­πο­σι­ώ­πη­ση των δι­εκ­δι­κή­σε­ων, στην ε­σω­στρέ­φεια που ε­πι­βάλ­λει η αυ­το­συν­τή­ρη­ση και στον α­το­μι­κι­σμό.

Δυ­στυ­χώς το σύ­στη­μα της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, σε συ­νέρ­γεια με την τε­χνο­λο­γί­α και την χα­λά­ρω­ση των η­θι­κών α­ξι­ών και θε­σμών, πεί­θει το ά­το­μο - πο­λί­τη του κό­σμου ό­τι εν­τός αυ­τής της δι­α­δι­κα­σί­ας μπο­ρεί να δι­εκ­δι­κή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρη προ­σω­πι­κή ε­λευ­θε­ρί­α την ο­ποί­α δεν του πα­ρέ­χει το έ­θνος-κρά­τος. Ε­πί­σης στις κα­τα­να­λω­τι­κές κοι­νω­νί­ες ο χρό­νος, το συ­ναί­σθη­μα και η οι­κο­νο­μί­α α­πο­κτούν δι­α­φο­ρε­τι­κά νο­ή­μα­τα, κα­θώς ο­ποι­α­δή­πο­τε έκ­κλη­ση για κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η, έρ­χε­ται αν­τι­μέ­τω­πη με την «κουλ­τού­ρα του α­το­μι­κι­σμού».

Αν ο ε­θνι­κι­σμός οι­κο­δο­μή­θη­κε ως ι­δε­ο­λο­γί­α πά­νω στο συ­ναί­σθη­μα, και ό­τι το συ­ναί­σθη­μα ταύ­τι­σης με το έ­θνος α­πο­τε­λεί για τον ε­θνι­κό πο­λί­τη στοι­χεί­ο της υ­πό­στα­σής του, η συ­ναι­σθη­μα­τι­κή α­δρά­νεια και η πα­θη­τι­κό­τη­τα, προς τις ο­ποί­ες τον ω­θεί η παγ­κο­σμι­ο­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νί­α, τον ο­δη­γεί έμ­με­σα στην α­πο­ποί­η­ση της ε­θνι­κής του ταυ­τό­τη­τας και ου­σι­α­στι­κά ο πο­λί­της του κό­σμου βρί­σκε­ται αιχ­μά­λω­τος ε­νός συ­στή­μα­τος αρ­χών, α­ξι­ών, δρά­σε­ων χω­ρίς ι­δί­α βού­λη­ση, συλ­λο­γι­κό­τη­τα, πο­λι­τι­στι­κή ταυ­τό­τη­τα.

Συμ­βαί­νει δη­λα­δή αυ­τό που α­να­φέ­ρει η φρά­ση του Αν­τώ­νη Σα­μα­ρά­κη «Πο­τέ οι στέ­γες των σπι­τι­ών δεν ή­ταν τό­σο κον­τά και οι ψυ­χές των αν­θρώ­πων τό­σο μα­κριά» ή δι­α­φο­ρε­τι­κά οι άν­θρω­ποι δεν εί­ναι μό­νοι αλ­λά εί­ναι μο­να­χι­κοί. Έ­τσι άν­τρες και γυ­ναί­κες έρ­χον­ται αν­τι­μέ­τω­ποι α­φε­νός με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, α­φε­τέ­ρου με τις κά­θε λο­γής συ­νέ­πει­ες της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, α­πο­ποι­ού­με­νοι του α­γώ­να δι­α­τή­ρη­σης της μο­να­δι­κό­τη­τας και της δι­α­φο­ρε­τι­κό­τη­τας, χά­νον­τας συ­νε­πώς το «πρό­σω­πό» τους μέ­σα στο αλ­λο­τρι­ω­μέ­νο πλή­θος.

Αν, σύμ­φω­να με τους ι­σχυ­ρι­σμούς των παγ­κο­σμι­ο­τών, η ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα πε­ρι­ο­ρί­ζει την ε­λευ­θε­ρί­α του «προ­σώ­που», η παγ­κό­σμια ταυ­τό­τη­τα που οι­κο­δο­μεί η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση, α­πει­λεί αυ­τή κα­θε­αυ­τή την ύ­παρ­ξη του «προ­σώ­που». O βα­σι­κό­τε­ρος λό­γος, ε­πο­μέ­νως, δι­α­τή­ρη­σης της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας εί­ναι η εν­δυ­νά­μω­ση της έν­νοι­ας του προ­σώ­που του πο­λί­τη μέ­σα α­πό την ταύ­τι­ση με το έ­θνος και το αί­σθη­μα συν­τρο­φι­κό­τη­τας και α­σφά­λειας που βι­ώ­νει σε αυ­τό το ι­δε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό σχή­μα.

Υ­πάρ­χει ό­μως και κά­τι άλ­λο: κα­θώς η πα­ρέμ­βα­ση και η μέ­ρι­μνα των κρα­τών για την πρό­νοι­ας, το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, έ­χει α­το­νή­σει, ε­νι­σχύ­ε­ται, και μά­λι­στα δυ­να­μι­κά, το κρά­τος ε­λέγ­χου για να αρ­χί­σει έ­τσι μια αν­τι­πα­λό­τη­τα του πο­λί­τη με το κρά­τος που στη συ­νεί­δη­σή του συν­δέ­ε­ται με την έν­νοι­α του έ­θνους. Αυ­τή η αν­τι­πα­λό­τη­τα εί­ναι που ω­θεί τις ε­ξε­λί­ξεις προς τη χα­λά­ρω­ση της ε­θνι­κής του ταυ­τό­τη­τας, γι΄αυ­τό και την υ­πο­δαυ­λί­ζει συ­στη­μα­τι­κά και α­προ­κά­λυ­πτα το παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα.

Κα­θώς η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση έ­χει ως κοι­νό πα­ρο­νο­μα­στή τη φυ­γή α­πό το ε­θνι­κό κρά­τος, δε­δο­μέ­νου ό­τι τα ε­θνι­κά κρά­τη πλέ­ον κυ­βερ­νούν ει­κο­νι­κά και κα­θώς ε­ξα­σθε­νεί το αί­σθη­μα α­σφά­λειας του πο­λί­τη προς το έ­θνος-κρά­τος, η ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα ο­δεύ­ει προς ε­ξα­φά­νι­ση.

Εν κα­τα­κλεί­δι, οι αλ­λα­γές που σχε­τί­ζον­ται με την παγ­κό­σμια ε­νο­ποί­η­ση, θα δο­μή­σουν μα­κρο­πρό­θε­σμα έ­ναν πλα­νή­τη - χω­ριό με συ­νέ­πει­ες κα­τα­στρο­φι­κές για το έλ­λο­γο ον και την πο­λι­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα.

Οι συ­νέ­πει­ες που εν­δό­μυ­χα ο κό­σμος συ­ναι­σθά­νε­ται ό­τι τον α­πει­λούν εί­ναι αυ­τές που ο­δη­γούν α­να­πό­τρε­πτα στις πα­λι­ές α­ξί­ες και πί­στεις, θρη­σκευ­τι­κές και ε­θνι­κές, αλ­λά και στην α­νάγ­κη ε­νί­σχυ­σης της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας, προ­κει­μέ­νου οι λα­οί να κρα­τη­θούν α­πό κά­που στη λαί­λα­πα των δι­ε­θνών με­τα­σχη­μα­τι­σμών, ε­πι­δι­ώ­κον­τας την ε­πι­στρο­φή στην κα­τά­στα­ση της α­θω­ό­τη­τας, γε­γο­νός που τον ξα­να­δέ­νει με το θρη­σκευ­τι­κό ι­δε­ώ­δες αλ­λά και με θε­σμούς που χα­λά­ρω­σαν, ό­πως η οι­κο­γέ­νεια και το έ­θνος.

Α­πό τα α­νω­τέ­ρω συ­νά­γε­ται ό­τι όν­τως υ­πάρ­χει θέ­μα αν ό­χι ε­ξα­φά­νι­σης σί­γου­ρα ε­πα­να­προσ­δι­ο­ρι­σμού της έν­νοι­ας και του ρό­λου του ε­θνι­κού κρά­τους και ο πο­λί­της βρί­σκε­ται στο με­ταίχ­μιο μιας ε­πο­χής κα­τά την ο­ποί­α κα­λεί­ται να ε­ναρ­μο­νί­σει την α­να­πό­φευ­κτη νέ­α κο­σμι­κή ταυ­τό­τη­τά του με την ε­θνι­κή του ταυ­τό­τη­τα και να εν­το­πί­σει τη χρυ­σή το­μή α­νά­με­σα στις πά­γι­ες α­ξί­ες και τη νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα, προ­κει­μέ­νου να δι­α­τη­ρή­σει ά­θι­κτη την αυ­το­νο­μί­α του και τη δυ­να­τό­τη­τα του αυ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμού του.

Μέ­σα σ’ αυ­τά η Ελ­λά­δα βι­ώ­νει τους κρα­δα­σμούς της με­τά­βα­σης α­πό την ε­θνι­κή στην παγ­κό­σμια κοι­νω­νί­α. Ως χώ­ρα με ι­σχυ­ρή άλ­λο­τε ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση που ως έ­θνος τα­λα­νί­στη­κε υ­περ­βο­λι­κά και ε­πι­βί­ω­σε χά­ρη στα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που συ­νέ­θε­ταν την ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα των πο­λι­τών της, βι­ώ­νει σή­με­ρα ε­ξαι­ρε­τι­κή α­πο­γο­ή­τευ­ση α­πό την έλ­λει­ψη εμ­πι­στο­σύ­νης στις κυ­βερ­νή­σεις της, α­πό την α­πο­δό­μη­ση του κρά­τους πρό­νοι­ας, α­πό τη χα­λά­ρω­ση του θρη­σκευ­τι­κού αι­σθή­μα­τος, α­πό την κα­τά­πτω­ση των α­ξι­ών, α­πό την δι­ά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού ι­στού.

Για πολ­λούς η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που ση­μα­το­δο­τεί την προ­η­γη­θεί­σα πνευ­μα­τι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή κρί­ση και τη δι­ά­βρω­ση που υ­πέ­στη η Ελ­λά­δα ε­δώ και αρ­κε­τές δε­κα­ε­τί­ες, εί­ναι έ­νας καί­ριος ά­ξο­νας ε­πα­να­προσ­δι­ο­ρι­σμού των α­ξι­ών και ε­πι­στρο­φής στις ι­δε­ο­λο­γι­κές ρί­ζες του Έλ­λη­να.

Η ι­στο­ρί­α έ­χει α­πο­δεί­ξει ό­τι εί­ναι α­νέ­φι­κτη η μα­κρο­πρό­θε­σμη πρό­βλε­ψη για την ε­ξέ­λι­ξη της αν­θρώ­πι­νης δρά­σης και των κοι­νω­νι­ών κα­θώς ο αν­θρώ­πι­νος πα­ρά­γον­τας εί­ναι πάν­τα α­πρό­βλε­πτος. Ό­μως το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση ση­μα­το­δο­τεί έ­ναν βί­αι­ο κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό που ο­δη­γή­σει σε μια νέ­α ε­πο­χή, που ευ­χό­μα­στε να εί­ναι φω­τει­νή και αι­σι­ό­δο­ξη και ό­χι μια νέ­α εκ­δο­χή σκο­τα­δι­σμού και ι­δε­ο­λο­γι­κής και κοι­νω­νι­κής ο­πι­σθο­δρό­μη­σης.

Μέ­σα σ’ αυ­τήν την κα­τά­στα­ση ε­κεί­νο που έ­χει να κά­νει ο κα­θέ­νας μας εί­ναι να αν­τι­στα­θεί προ­τάσ­σον­τας ως α­ξί­ες ζω­ής την δι­α­χρο­νι­κή Ελ­λη­νι­κή ταυ­τό­τη­τα ό­πως αυ­τή σμι­λεύ­τη­κε και α­πο­τε­λεί σή­με­ρα την εθνική μας συνείδηση (ιστορία – παράδοση – Ορθοδοξία)!!!