Με την ευκαιρία της μνήμης του Πολιούχου μας Αγίου Βησσαρίωνα: Να εμβαθύνομε στο ιστορικό απόθεμα για να εξάγουμε απαντήσεις στο σήμερα και στο αύριο !!

Του  Γρηγόρη  Γ.  Καλύβα 

«Της Πύλης το βλάστημα, της Θεσσαλίας φωστήρ, ΣΤΑΓΩΝ το σέμνωμα και των θαυμάτων πηγή, εδείχθης τρισόλβιε. Πάσαν δοκιμασίαν εν Χριστώ υπομείνας, δόξῃ ηγλαϊσμένος σύν αγγέλοις ἀγάλλῃ. Αγιε Βησσαρίων πανάριστε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Με αυτούς του στίχους του υμνωδού σκιαγραφεί και τιμά η Εκκλησία  μας τον Πολιούχο μας Άγιο Βησσαρίωνα ο οποίος υπηρέτησε  αυτόν τον τόπο σε δύσκολους καιρούς για το έθνος ποιμαίνοντάς τον πνευματικά αφήνοντας βαθιά τα σημάδια του. 

Το έχουμε γράψει πολλάκις αλλά έχει ειπωθεί και από πολλούς άλλους που ασχολούνται με τον τόπο μας και την προοπτική του, ότι  έχουμε το προνόμιο να βρισκόμαστε, τόπος και οικιστές του, υπό την σκιά των ιερών βράχων των Μετεώρων και υπό την ευλογία των Οσίων Μετεωριτών πατέρων που πέρασαν από τις κορφές, τα κοιλώματα και τις χαράδρες των βράχων ποτίζοντάς τα με δάκρυα μετανοίας και αδιάκοπη προσευχή, εξαγιάζοντάστα.

Μέσα στην πλειάδα των Οσίων Μετεωριτών πατέρων που πέρασαν διαχρονικά από την Άγια Λιθόπολη, τα Μετέωρα, υπήρξαν μεγάλα πνευματικά αναστήματα που όχι μόνο τα εξαγίασαν, αλλά στόλισαν με τον αγώνα τους, το ήθος τους, την προσφορά τους, το εκκλησιαστικό αγιολόγιο αφήνοντας έτσι πίσω   πολύτιμες πνευματικές παρακαταθήκες για να σηματοδοτούν ως φωτεινός φάρος την πορεία της ζωής των ανθρώπων που  στις μέρες μας αποδεικνύονται εξόχως χρήσιμα ώστε να παραμείνουμε ως  Έλληνες  όρθιοι και ακέραιοι και να μην χαθούμε  μέσα  στην  τεχνοκρατούμενη σοφία της εποχής .

Και είναι αυτά, μαζί με όλα τ’  άλλα  που περικλείουν τα Μετέωρα, τα μείλια που μας κληροδότησαν οι όσιοι Μετεωρίτες και που  οφείλουμε να  παραδώσουμε στους μεταγενέστερους που θα έρθουν να μας αντικαταστήσουν.

Ωστόσο η περιοχή μας και ειδικά η πόλη της Καλαμπάκας, έχει και μια άλλη ευλογία που την καθοδηγεί και την προστατεύει : Έχει την ευλογία να έχει ως Πολιούχο της τον Άγιο Βησσαρίωνα (1490 – 1540) που στο πέρασμά του από την επίγεια ζωή συνδέθηκε πνευματικά και κοινωνικά με τούτη δω την πόλη και τον τόπο αφού για ένα διάστημα (1521 – 1527 και μέχρι το 1529 ως τοποτηρητής) ποίμανε την επισκοπή των ΣΤΑΓΩΝ ως επίσκοπός της για να ακολουθήσει μετά η εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου Λαρίσης - Τρίκκης και Σταγών (1527).

Δεν ξέρω αν και πόσο έχουμε κατανοήσει αυτό το προνόμιο, να τελούμε δηλαδή ως οικιστές αυτής της πόλης και περιοχής υπό την ευλογία του Αγίου Βησσαρίωνα, αλλά απάντηση επ' αυτού του ερωτήματος προέκυψε τη βραδιά της λιτανείας από μια κουβέντα μιας απλής λαϊκής ηλικιωμένης γυναίκας καθώς έτυχε να συνοδοιπορούμε δίπλα – δίπλα ακολουθώντας την πομπή στην οποία προπορεύονταν η Τίμια  Κάρα και η εικόνα του Αγίου μας υποβασταζόμενη στους ώμους μαθητών της Σ.Μ.Υ .

«…Το σκέφτεστε ότι πατάμε το ίδιο χώμα και περπατάμε στους ίδιους δρόμους που περπάτησε ο Άγιός μας ;» !!

Μεγάλη κουβέντα με μεγάλο βάθος και περιεχόμενο που χρίζει βεβαίως βαθύτερης θεολογικής και κοινωνιολογικής ανάλυσης αλλά που όμως όποια ανάλυση και εμβάθυνση και να κάνεις δεν θα προσφέρει τίποτα περισσότερο από το περιεχόμενο που δίνει η απλή αυτή γυναίκα του λαού μας.

Γιατί πράγματι είναι μεγάλη ευλογία και μεγάλο προνόμιο για τον τόπο και την κοινωνία ότι ο Άγιός μας υπήρξε επίσκοπος της περιοχής μας και μάλιστα επίσκοπος που πέραν του πνευματικού του αναστήματος και της πνευματικής του προσφοράς στους τότε οικιστές αυτής της Ελληνικής εσχατιάς, έκανε τεράστια, για την εποχή, κοινωνικά και αναπτυξιακά έργα που συνέβαλαν στην καλυτέρευση των συνθηκών ζωής και στην συλλογική πρόοδο σε μια περίοδο (Οθωμανικός ζυγός) που το μόνο στοιχείο που ένωνε και αναζωογονούσε την εθνική συνείδηση ήταν η πίστη στην λευτεριά και η Ορθοδοξία.

Έχουμε λοιπόν ως περιοχή τους Όσιους Μετεωρίτες που με τις πνευματικές τους παρακαταθήκες μας ευλογούν και μας καθοδηγούν, έχουμε τον Πολιούχο Άγιο Βησσαρίωνα που προστατεύει την πόλη και την περιοχή μας, έχουμε την Παναγιά την Μετεωρίτισα που μεσιτεύει αδιαλείπτως, έχουμε την σημερινή μοναστική κοινότητα που καθημερινά μοχθεί και αγωνίζεται πνευματικά συνεχίζοντας στα χνάρια των Οσίων, έχουμε την Μητρόπολη και τον Μητροπολίτη μας , τους παπάδες των ενοριών που με το πλούσιο και πολύπλευρο έργο τους ανεβάζουν τον τόπο και ταυτόχρονα προσπαθούν να ανακουφίσουν τις τρομαγμένες και καταπονημένες ψυχές των ανθρώπων δίνοντας λύσεις στα έντονα κοινωνικά προβλήματα που φέρνει μαζί της η σύγχρονη εποχή και η κρίση στην οποία περιήλθε η χώρα.

Αν όλα αυτά τα αξιοποιήσουμε μπορούμε να κατανοήσουμε και να επαναλάβουμε την φράση της απλής γυναίκας, ότι οι οικιστές αυτής της περιοχής έχουμε μεγάλη ευλογία.

Και είναι όλα αυτά μαζί που καθιστούν τον τόπο ιδιαίτερο, μοναδικό και ευλογημένο και που  οι εκατομμύρια άνθρωποι όπου γης , θέλουν να επισκεφθούν και να γνωρίσουν.

Αυτήν ακριβώς την μοναδικότητα πρέπει να διαφυλάξουμε, μελετήσουμε και αναδείξουμε αν θέλουμε να κρατηθούμε όρθιοι και ακέραιοι στους κινδύνους  της τεχνοκρατίας που μας περισφίγγει απειλητικά με σκοπό να μας καταστήσει παγκόσμιους πολίτες χωρίς Ελληνική συνείδηση, χωρίς εθνική ταυτότητα.